Toen ik geboren werd, zei de dokter “het is een jongetje”. Dat lijkt een klein en onschuldig zinnetje, maar die 4 woorden bepalen je hele leven. Je bent op dat moment in een hokje gestopt en uit dat hokje ontsnappen, is makkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste wordt dat hokje overal en nergens vastgelegd. Je geboorteakte wordt alvast gemerkt met een M (voor mannelijk) door de ambtenaar van de burgerlijke stand. Kraamvisite krijgt beschuit met blauwe muisjes want ja we vieren dat we een jongetje hebben gekregen. Eigenlijk is het best raar dat we deze hele patriarchale machine in werking zetten voordat het kind zelfbewust is geworden.

Opeens zijn we twintig jaar later. Je hebt al een tijdje door dat de hele machine die in werking is gesteld sinds je geboorte niet de juiste machine is. Je vindt leven in deze machine eigenlijk helemaal niet fijn. Maar gelukkig heb je op internet gevonden dat je de machine kan stopzetten, je kunt zelfs een andere machine in werking stellen! Hoe gaaf is dat?!?!! Je kan niet wachten, je wilt de andere machine gisteren nog in werking zetten. Maar er is een obstakel. De grote overkoepelende machine heeft bedacht dat je ziek bent. Je “lijdt” aan “genderdysforie”. Jij weet zeker dat je de andere machine in werking wilt zetten, maar silly jij, je bent geen dokter! Hoe kun jij nu zeker weten dat je die machine in werking mag zetten. Alleen een gespecialiseerde psychiater kan bepalen of jij die machine in werking wil stellen. Je besluit de horde te nemen, je maakt een afspraak bij de huisarts. De huisarts verwijst je door naar een “expertisecentrum”. De wachtlijst is gelukkig maar 150 weken — dat is niet zoveel toch.

Na 3,5 jaar mag je op gesprek komen bij het “expertisecentrum”. Deze mensen gaan voor jou beslissen of je waardig genoeg bent. Maar dat doen ze natuurlijk niet zomaar. Ze willen graag weten hoe je masturbeert want wat nu als je gewoon een fetish hebt, daar gaan we de machine natuurlijk niet voor in werking zetten. Na een hoop vernederende gesprekken en afgenomen autonomie neemt de raad een besluit. Je bent waardig bevonden. Eindelijk mag de machine in werking gesteld worden.

Maar je vraagt je af: “Ik ben helemaal niet ziek.” Waarom moet ik naar de huisarts, de psycholoog en de psychiater? Dat zijn medici, hun maken zieke mensen beter maar ik ben niet ziek. Waarom mag een psychiater over mijn leven bepalen? Waarom heb ik geen autonomie? Ik hoef niet beter gemaakt te worden, ik ben niet ziek. Ik ben gewoon een vrouw.